Miejsce w ChPL

ChPL Halaven [2013.08.07]

ChPL Halaven [2013.12.18]

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.5. Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Erybulina jest wydalana głównie (do 70%) z żółcią. Nie jest znane białko transportowe uczestniczące w tym procesie. Całkowite zahamowanie transportu teoretycznie mogłoby powodować ponad trzykrotny wzrost stężenia erybuliny w osoczu. Nie zaleca się stosowania jednocześnie z erybuliną substancji będących inhibitorami białek transportowych w wątrobie, takich jak polipeptydy transportujące aniony organiczne (OATP, ang. organic anion-transportingproteins), glikoproteina P (Pgp), białka oporności wielolekowej (MRP, ang. multidrug resistantprotein) i inne. Do inhibitorów tego typu białek transportowych należą między innymi: cyklosporyna, rytonawir, sakwinawir, lopinawir i niektóre inne inhibitory proteazy, efawirenz, emtrycytabina, werapamil, klarytromycyna, chinina, chinidyna, dizopyramid i inne.

Erybulina jest wydalana głównie (do 70%) z żółcią. Nie jest znane białko transportowe uczestniczące w tym procesie. Całkowite zahamowanie transportu teoretycznie mogłoby powodować ponad trzykrotny wzrost stężenia erybuliny w osoczu. Nie zaleca się stosowania jednocześnie z erybulina substancji będących inhibitorami białek transportowych w wątrobie, takich jak polipeptydy transportujące aniony organiczne (OATP, ang. organic anion-transportingproteins) oraz białka oporności wielolekowej (MRP, ang. multidrug resistantprotein) i inne. Do inhibitorów tego typu białek transportowych należą między innymi: cyklosporyna, rytonawir, sakwinawir, lopinawir i niektóre inne inhibitory proteazy, efawirenz, emtrycytabina, chinina, chinidyna, dizopyramid i inne.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.5. Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Interakcje erybuliny z innymi lekami będącymi inhibitorami CYP3A4 nie powinny wystąpić. Ketokonazol, będący inhibitorem CYP3A4, nie wpływał na ekspozycję na erybulinę (AUC, C_max).

Interakcje erybuliny z innymi lekami będącymi inhibitorami CYP3A4 nie powinny wystąpić. Ketokonazol, będący inhibitorem CYP3A4 oraz glikoproteiny P (P-gp), nie wpływał na ekspozycję na erybulinę (AUC, C_max).

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.2. Właściwości farmakokinetyczne

Eliminacja

Erybulina jest eliminowana głównie na drodze wydalania żółciowego. Dotychczas nie poznano białka transportującego, które bierze udział w wydalaniu erybuliny. Badania niekliniczne wskazują, że erybulina jest transportowana przez glikoproteinę P. Nie wiadomo jednak, czy glikoproteina P uczestniczy w wydalaniu żółciowym erybuliny.

Erybulina jest eliminowana głównie na drodze wydalania żółciowego. Dotychczas nie poznano białka transportującego, które bierze udział w wydalaniu erybuliny. Badania niekliniczne w warunkach in vitro wskazują, że erybulina jest transportowana przez glikoproteinę P. Jakkolwiek w warunkach in vitro wykazano, że erybulina w stężeniach istotnych klinicznie nie jest inhibitorem glikoproteiny P. Dodatkowo, w warunkach in vivo, jednoczesne podawanie ketokonazolu, inhibitora glikoproteiny P, nie miało wpływu na ekspozycję na erybulinę (AUC i C_max). Badania w warunkach in vitro wskazują również, że erybulina nie jest substratem dla OCT1.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.2. Właściwości farmakokinetyczne

Zaburzenia czynności nerek

Badanie z udziałem pacjentów z zaburzeniami czynności nerek różnego stopnia wykazało, że ekspozycja na erybulinę u pacjentów a umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny od > 40 do 59 ml/min, n=6) była podobna jak u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, natomiast ekspozycja u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 40 ml/min, n=4) była zwiększona o 75%. Zalecenia dotyczące dawkowania, patrz punkt 4.2.

Dane pochodzące od pacjentów z zaburzeniami czynności nerek różnego stopnia wskazują, że ekspozycja na erybułinę u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny od > 40 do 80 ml/min) była zwiększona u niektórych pacjentów, w porównaniu do pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Średnia ekspozycja u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 40 ml/min, n=4) była zwiększona o 75%. Zalecenia dotyczące dawkowania, patrz punkt 4.2.